29 października 2020 r.
W mijającym roku społeczność akademicka Uniwersytetu Zielonogórskiego poniosła ogromną stratę. W tym wyjątkowo trudnym roku pożegnaliśmy trzech doktorów honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego:
Natomiast w czerwcu dotarła do nas niespodziewana wiadomość o śmierci prof. dr. hab. inż. Piotra Alawdina (ⴕ 21 czerwca 2020 r.) z Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Zielonogórskiego.
W tym trudnym czasie, pamiętajmy o nich….
29 marca 2020 r. zmarł prof. Krzysztof Penderecki - doktor honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego, jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów i dyrygentów. Miał 86 lat.
Godność DHC UZ została nadana w uznaniu ogromu dokonań twórczych prof. K. Pendereckiego, światowego znaczenia jego dzieł oraz zawartego w nich profetycznego przesłania w obronie absolutnych wartości etyczno-intelektualnych jako odniesień dla fundamentów współczesnej kultury.
Profesor Krzysztof Penderecki jest jednym z najwybitniejszych kompozytorów dyrygentów i pedagogów przełomu XX i XXI wieku na świecie. Po Fryderyku Chopinie jest najbardziej uznanym i popularnym polskim kompozytorem, którego twórczość jest powszechnie znana. Jest też nie tylko ambasadorem kultury polskiej w świecie, ale obok Papieża Jana Pawła II i Lecha Wałęsy, jednym z trzech najwybitniejszych, najbardziej szanowanych i cenionych Polaków tego okresu.
O powszechnym szacunku najlepiej świadczą nagrody i wyróżnienia, jakimi prof. K. Penderecki został uhonorowany. Jest doktorem honoris causa 28 uczelni, w tym 7 polskich: 3 Akademii Muzycznych – w Warszawie, Krakowie i Gdańsku oraz 4 Uniwersytetów – Zielonogórskiego, Warszawskiego, Jagiellońskiego i im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Ponadto otrzymał ogromną ilość nagród, wyróżnień i odznaczeń zarówno w kraju jak i za granicą. Do najważniejszych z nich należy najwyższe polskie odznaczenie - Order Orła Białego otrzymany w 2005 r. W uznaniu zasług 35 akademii artystycznych i naukowych oraz stowarzyszeń obdarowało go honorowym członkostwem.
29 marca 2020 r. zmarł prof. Krzysztof Penderecki - doktor honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego, jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów i dyrygentów. Miał 86 lat.
Godność DHC UZ została nadana w uznaniu ogromu dokonań twórczych prof. K. Pendereckiego, światowego znaczenia jego dzieł oraz zawartego w nich profetycznego przesłania w obronie absolutnych wartości etyczno-intelektualnych jako odniesień dla fundamentów współczesnej kultury.
Profesor Krzysztof Penderecki jest jednym z najwybitniejszych kompozytorów dyrygentów i pedagogów przełomu XX i XXI wieku na świecie. Po Fryderyku Chopinie jest najbardziej uznanym i popularnym polskim kompozytorem, którego twórczość jest powszechnie znana. Jest też nie tylko ambasadorem kultury polskiej w świecie, ale obok Papieża Jana Pawła II i Lecha Wałęsy, jednym z trzech najwybitniejszych, najbardziej szanowanych i cenionych Polaków tego okresu.
O powszechnym szacunku najlepiej świadczą nagrody i wyróżnienia, jakimi prof. K. Penderecki został uhonorowany. Jest doktorem honoris causa 28 uczelni, w tym 7 polskich: 3 Akademii Muzycznych – w Warszawie, Krakowie i Gdańsku oraz 4 Uniwersytetów – Zielonogórskiego, Warszawskiego, Jagiellońskiego i im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Ponadto otrzymał ogromną ilość nagród, wyróżnień i odznaczeń zarówno w kraju jak i za granicą. Do najważniejszych z nich należy najwyższe polskie odznaczenie - Order Orła Białego otrzymany w 2005 r. W uznaniu zasług 35 akademii artystycznych i naukowych oraz stowarzyszeń obdarowało go honorowym członkostwem.
8 lipca 2020 r. w wieku 80 lat zmarł prof. Diethard Pallaschke – Doktor Honoris Causa Uniwersytetu Zielonogórskiego (2010 r.), emerytowany profesor Karlsruher Institut für Technologie (KIT) w Bonn, wybitny specjalista w zakresie teorii optymalizacji i analizy wypukłej. Profesor Diethard Ernst Pallaschke przez wiele lat współpracował z matematykami polskiego środowiska matematycznego, w tym między innymi z matematykami środowiska zielonogórskiego.
Profesor Diethard Ernst Pallaschke urodził się 30 czerwca 1940 r. w miejscowości Friedland (dziś na terenie Rosji). Wykształcenia matematyczne zdobył na Uniwersytecie w Bonn, uzyskując tam kolejno w latach 1967 oraz 1970 stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego nauk matematycznych. W latach 1972–1977 był zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego kolejno na Uniwersytetach w Bonn, Darmstadt i Münster. Od roku 1977 do października 2008 r. zatrudniony był na stanowisku profesora zwyczajnego na Uniwersytecie w Karlsruhe, gdzie od 1981 r. pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Statystyki i Matematycznej Teorii Gospodarki. Od października 2008 r. Profesor Pallaschke był profesorem emerytowanym tego Uniwersytetu. Profesor Pallaschke wypromował 12 doktorów nauk i miał 3 naukowych wnuków. Profesor był członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Matematycznego (AMS), Society Economy and Operations Research, Society of Applied Mathematics and Mechanics (GAMM) oraz Polskiego Towarzystwa Matematycznego.
Opublikował ponad 100 artykułów w czasopismach naukowych oraz 3 monografie. Utrzymywał ścisłe kontakty naukowe z polskimi matematykami, co znajdowało wyraz we wspólnych publikacjach naukowych oraz wizytach zarówno polskich matematyków w Karlsruhe jak i profesora Pallaschke w Polsce. Cechowały go ogromna życzliwość, wielka skromność i duże poczucie humoru. Na licznych konferencjach naukowych na całym świecie był ambasadorem osiągnięć polskich matematyków.
W roku 2015 Polskie Towarzystwo Matematyczne nadało mu godność członka honorowego.
8 lipca 2020 r. w wieku 80 lat zmarł prof. Diethard Pallaschke – Doktor Honoris Causa Uniwersytetu Zielonogórskiego (2010 r.), emerytowany profesor Karlsruher Institut für Technologie (KIT) w Bonn, wybitny specjalista w zakresie teorii optymalizacji i analizy wypukłej. Profesor Diethard Ernst Pallaschke przez wiele lat współpracował z matematykami polskiego środowiska matematycznego, w tym między innymi z matematykami środowiska zielonogórskiego.
Profesor Diethard Ernst Pallaschke urodził się 30 czerwca 1940 r. w miejscowości Friedland (dziś na terenie Rosji). Wykształcenia matematyczne zdobył na Uniwersytecie w Bonn, uzyskując tam kolejno w latach 1967 oraz 1970 stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego nauk matematycznych. W latach 1972–1977 był zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego kolejno na Uniwersytetach w Bonn, Darmstadt i Münster. Od roku 1977 do października 2008 r. zatrudniony był na stanowisku profesora zwyczajnego na Uniwersytecie w Karlsruhe, gdzie od 1981 r. pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Statystyki i Matematycznej Teorii Gospodarki. Od października 2008 r. Profesor Pallaschke był profesorem emerytowanym tego Uniwersytetu. Profesor Pallaschke wypromował 12 doktorów nauk i miał 3 naukowych wnuków. Profesor był członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Matematycznego (AMS), Society Economy and Operations Research, Society of Applied Mathematics and Mechanics (GAMM) oraz Polskiego Towarzystwa Matematycznego.
Opublikował ponad 100 artykułów w czasopismach naukowych oraz 3 monografie. Utrzymywał ścisłe kontakty naukowe z polskimi matematykami, co znajdowało wyraz we wspólnych publikacjach naukowych oraz wizytach zarówno polskich matematyków w Karlsruhe jak i profesora Pallaschke w Polsce. Cechowały go ogromna życzliwość, wielka skromność i duże poczucie humoru. Na licznych konferencjach naukowych na całym świecie był ambasadorem osiągnięć polskich matematyków.
W roku 2015 Polskie Towarzystwo Matematyczne nadało mu godność członka honorowego.
11 października 2020 r. w wieku 92 lat zmarł prof. dr hab. Julian Musielak, emerytowany profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, doktor honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego w 2007 roku. Był blisko związany z zielonogórskim środowiskiem matematycznym, przyjacielem wielu pracowników Instytutu Matematyki.
Cała Jego działalność naukowa związana była z Instytutem Matematyki, a potem Wydziałem Matematyki i Informatyki UAM. Był współtwórcą poznańskiej szkoły analizy funkcjonalnej. Jego badania dotyczyły wielu działów analizy matematycznej m.in. teorii sumowalności szeregów, teorii aproksymacji, teorii dystrybucji, teorii interpolacji, teorii szeregów Fouriera i teorii operatorów całkowych. Wraz z Władysławem Orliczem zapoczątkował teorię przestrzeni modularnych. Nazwiska profesorów Musielaka i Orlicza weszły do powszechnie używanej nomenklatury matematycznej, gdyż jedna z klas wspomnianych przestrzeni modularnych nosi nazwę przestrzeni Musielaka-Orlicza.
Profesor J. Musielak był autorem ponad 160 prac naukowych oraz promotorem 36 rozpraw doktorskich z zakresu matematyki, autorem kilku podręczników dla studentów oraz trzech monografii. Pracę badawczą i kształcenie kadry naukowej łączył z intensywną działalnością organizacyjną. Na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza pełnił funkcje m.in. prorektora ds. współpracy z zagranicą, dziekana Wydziału Matematyki i Fizyki, dyrektora Instytutu Matematyki. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, członkiem Centralnej Komisji d.s. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz członkiem komitetów redakcyjnych kilku polskich i zagranicznych czasopism matematycznych.
Uhonorowano Go wieloma nagrodami i odznaczeniami, w tym medalem Palmae Universitatis Studiorum Posnaniensis Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był również honorowym członkiem PTM.
Polskie środowisko matematyczne poniosło dotkliwą stratę. Pozostanie w naszej pamięci jako wybitny matematyk, życzliwy i wspaniały człowiek.
11 października 2020 r. w wieku 92 lat zmarł prof. dr hab. Julian Musielak, emerytowany profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, doktor honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego w 2007 roku. Był blisko związany z zielonogórskim środowiskiem matematycznym, przyjacielem wielu pracowników Instytutu Matematyki.
Cała Jego działalność naukowa związana była z Instytutem Matematyki, a potem Wydziałem Matematyki i Informatyki UAM. Był współtwórcą poznańskiej szkoły analizy funkcjonalnej. Jego badania dotyczyły wielu działów analizy matematycznej m.in. teorii sumowalności szeregów, teorii aproksymacji, teorii dystrybucji, teorii interpolacji, teorii szeregów Fouriera i teorii operatorów całkowych. Wraz z Władysławem Orliczem zapoczątkował teorię przestrzeni modularnych. Nazwiska profesorów Musielaka i Orlicza weszły do powszechnie używanej nomenklatury matematycznej, gdyż jedna z klas wspomnianych przestrzeni modularnych nosi nazwę przestrzeni Musielaka-Orlicza.
Profesor J. Musielak był autorem ponad 160 prac naukowych oraz promotorem 36 rozpraw doktorskich z zakresu matematyki, autorem kilku podręczników dla studentów oraz trzech monografii. Pracę badawczą i kształcenie kadry naukowej łączył z intensywną działalnością organizacyjną. Na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza pełnił funkcje m.in. prorektora ds. współpracy z zagranicą, dziekana Wydziału Matematyki i Fizyki, dyrektora Instytutu Matematyki. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, członkiem Centralnej Komisji d.s. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz członkiem komitetów redakcyjnych kilku polskich i zagranicznych czasopism matematycznych.
Uhonorowano Go wieloma nagrodami i odznaczeniami, w tym medalem Palmae Universitatis Studiorum Posnaniensis Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był również honorowym członkiem PTM.
Polskie środowisko matematyczne poniosło dotkliwą stratę. Pozostanie w naszej pamięci jako wybitny matematyk, życzliwy i wspaniały człowiek.
21 czerwca br. zmarł prof. dr hab. inż. Piotr Alawdin, wieloletni pracownik Instytutu Budownictwa Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Profesor dr hab. inż. Piotr Alawdin w 1960 r. ukończył na Białorusi ze złotym medalem średnią szkołę i wstąpił na Wydział Budownictwa Politechniki Białoruskiej. Politechnikę ukończył w 1966 r. z wyróżnieniem i został doktorantem w zakładzie mechaniki budowli. Prace doktorską obronił w 1969 r. i otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych.
W 1993 r. otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych, a w 1994 - tytuł profesora.
Od 2000 r. pracował w Polsce na stanowisku profesora nadzwyczajnego na Politechnice Zielonogórskiej na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Sanitarnej, a od 2005 r. na stanowisku profesora nadzwyczajnego na Politechnice Szczecińskiej na Wydziale Budownictwa i Architektury, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Teorii Konstrukcji oraz kierownika Zespołu Mechaniki Budowli. Od 2009 r. podjął ponownie zatrudnienie na stanowisku profesora zwyczajnego na Uniwersytecie Zielonogórskim na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska (obecnie Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska), pełniąc funkcję kierownika Zakładu Konstrukcji Budowlanych.
Profesor Piotr Alawdin jest autorem ponad 180 prac naukowych, w tym 3 monografii (1990, 1993 i 2005 r.), 68 w czasopismach o zasięgu międzynarodowym i w innych wydawnictwach ciągłych; 4 wynalazków, jednego patentu (Rosja, 1999 r.) oraz wzoru użytkowego (Polska, 2008). Pod jego kierunkiem przygotowano i obroniono siedem prac doktorskich, w tym pięć na Białorusi i dwie w Polsce. Kierował pracami naukowymi doktorantów w zakresie optymalnego projektowania i niezawodności konstrukcji budowlanych i inżynierskich współpracujących z gruntem, oraz dróg i mostów. W 2000 r. został wybrany rzeczywistym członkiem Białoruskiej Inżyniernej Akademii. Od 2000 r. prof. Piotr Alawdin jest członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (PTMTS), pełniąc przez wiele lat funkcję przewodniczącego Zielonogórskiego oddziału PTMTS.
Profesor Piotr Alawdin utrzymywał aktywne kontakty z uczonymi Niemiec, Włoch, Litwy, Ukrainy, Rosji i innych krajów. Był członkiem komitetów naukowych wielu konferencji międzynarodowych. W latach 2005-2009 koordynował współpracę Politechniki Szczecińskiej/ZUT z Instytutem Budownictwa BelNIIS w Mińsku, a od 2009 r. był koordynatorem współpracy Uniwersytetu Zielonogórskiego z Instytutem Budownictwa BelNIIS na Białorusi oraz od 2012 r. z Białoruskim Narodowym Uniwersytetom Technicznym. Profesor był też Pełnomocnikiem Dziekana ds. współpracy międzynarodowej z krajami wschodnimi.
Profesor Piotr Alawdin był aktywnym i twórczym pracownikiem naukowym cieszącym się dużym szacunkiem społeczności akademickiej, był lubianym i szanowanym nauczycielem młodzieży.
21 czerwca br. zmarł prof. dr hab. inż. Piotr Alawdin, wieloletni pracownik Instytutu Budownictwa Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Profesor dr hab. inż. Piotr Alawdin w 1960 r. ukończył na Białorusi ze złotym medalem średnią szkołę i wstąpił na Wydział Budownictwa Politechniki Białoruskiej. Politechnikę ukończył w 1966 r. z wyróżnieniem i został doktorantem w zakładzie mechaniki budowli. Prace doktorską obronił w 1969 r. i otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych.
W 1993 r. otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych, a w 1994 - tytuł profesora.
Od 2000 r. pracował w Polsce na stanowisku profesora nadzwyczajnego na Politechnice Zielonogórskiej na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Sanitarnej, a od 2005 r. na stanowisku profesora nadzwyczajnego na Politechnice Szczecińskiej na Wydziale Budownictwa i Architektury, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Teorii Konstrukcji oraz kierownika Zespołu Mechaniki Budowli. Od 2009 r. podjął ponownie zatrudnienie na stanowisku profesora zwyczajnego na Uniwersytecie Zielonogórskim na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska (obecnie Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska), pełniąc funkcję kierownika Zakładu Konstrukcji Budowlanych.
Profesor Piotr Alawdin jest autorem ponad 180 prac naukowych, w tym 3 monografii (1990, 1993 i 2005 r.), 68 w czasopismach o zasięgu międzynarodowym i w innych wydawnictwach ciągłych; 4 wynalazków, jednego patentu (Rosja, 1999 r.) oraz wzoru użytkowego (Polska, 2008). Pod jego kierunkiem przygotowano i obroniono siedem prac doktorskich, w tym pięć na Białorusi i dwie w Polsce. Kierował pracami naukowymi doktorantów w zakresie optymalnego projektowania i niezawodności konstrukcji budowlanych i inżynierskich współpracujących z gruntem, oraz dróg i mostów. W 2000 r. został wybrany rzeczywistym członkiem Białoruskiej Inżyniernej Akademii. Od 2000 r. prof. Piotr Alawdin jest członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (PTMTS), pełniąc przez wiele lat funkcję przewodniczącego Zielonogórskiego oddziału PTMTS.
Profesor Piotr Alawdin utrzymywał aktywne kontakty z uczonymi Niemiec, Włoch, Litwy, Ukrainy, Rosji i innych krajów. Był członkiem komitetów naukowych wielu konferencji międzynarodowych. W latach 2005-2009 koordynował współpracę Politechniki Szczecińskiej/ZUT z Instytutem Budownictwa BelNIIS w Mińsku, a od 2009 r. był koordynatorem współpracy Uniwersytetu Zielonogórskiego z Instytutem Budownictwa BelNIIS na Białorusi oraz od 2012 r. z Białoruskim Narodowym Uniwersytetom Technicznym. Profesor był też Pełnomocnikiem Dziekana ds. współpracy międzynarodowej z krajami wschodnimi.
Profesor Piotr Alawdin był aktywnym i twórczym pracownikiem naukowym cieszącym się dużym szacunkiem społeczności akademickiej, był lubianym i szanowanym nauczycielem młodzieży.
