22 maja 2020 r.
W tym tygodniu Narodowe Centrum Nauki po raz kolejny ogłosiło wyniki trzech flagowych konkursów OPUS, PRELUDIUM i SONATA oraz po raz pierwszy wyniki skierowanego do doktorantów konkursu PRELUDIUM BIS. Na listach rankingowych znalazło się ponad osiemset projektów o wartości niemal 668 mln zł.
W rozstrzygniętych konkursach naukowcy złożyli łącznie 4 524 wnioski, które opiewały na kwotę ponad 3,2 mld zł. Eksperci skierowali do finansowania 809 projektów o wartości 667 745 974 zł. Finansowanie otrzymało średnio prawie 18 proc. złożonych wniosków.
OPUS jest konkursem skierowanym do szerokiego grona odbiorców. Nie ma w nim ograniczeń dotyczących etapu kariery naukowej lub doświadczenia w prowadzeniu badań. Konkurs tradycyjnie cieszył się ogromnym zainteresowaniem – do NCN wpłynęły 2 133 wnioski na łączną kwotę niemal 2,2 mld zł. Po przeprowadzeniu procesu oceny eksperci zakwalifikowali do finansowania 350 projektów o wartości prawie 460 mln zł.
Wśród nich są 4 projekty złożone przez pracowników naukowych Uniwersytetu Zielonogórskiego. Oto one i ich autorzy:
W tym tygodniu Narodowe Centrum Nauki po raz kolejny ogłosiło wyniki trzech flagowych konkursów OPUS, PRELUDIUM i SONATA oraz po raz pierwszy wyniki skierowanego do doktorantów konkursu PRELUDIUM BIS. Na listach rankingowych znalazło się ponad osiemset projektów o wartości niemal 668 mln zł.
W rozstrzygniętych konkursach naukowcy złożyli łącznie 4 524 wnioski, które opiewały na kwotę ponad 3,2 mld zł. Eksperci skierowali do finansowania 809 projektów o wartości 667 745 974 zł. Finansowanie otrzymało średnio prawie 18 proc. złożonych wniosków.
OPUS jest konkursem skierowanym do szerokiego grona odbiorców. Nie ma w nim ograniczeń dotyczących etapu kariery naukowej lub doświadczenia w prowadzeniu badań. Konkurs tradycyjnie cieszył się ogromnym zainteresowaniem – do NCN wpłynęły 2 133 wnioski na łączną kwotę niemal 2,2 mld zł. Po przeprowadzeniu procesu oceny eksperci zakwalifikowali do finansowania 350 projektów o wartości prawie 460 mln zł.
Wśród nich są 4 projekty złożone przez pracowników naukowych Uniwersytetu Zielonogórskiego. Oto one i ich autorzy:
Panel naukowy HS 3 (Wiedza o przeszłości: historia, archeologia, etnologia, antropologia kulturowa), poz. 11 - Nr rejestracyjny: 2019/35/B/HS3/00809; Kierownik projektu: dr hab. Andrzej Gillmeister, prof. UZ (Wydział Humanistyczny, Instytut Historii, kierownik Zakładu Archeologii i Historii Starożytnej) – kwota dofinansowania projektu to 802 292 zł.
Tytuł projektu brzmi: Kapłani Jowisza. Kolegium septemviri epulones w religii publicznej starożytnego Rzymu.
Celem projektu jest zbadanie historii kolegium epulonów, jednego z czterech najważniejszych stowarzyszeń kapłańskich w starożytnym Rzymie. Analiza działalności tego kolegium pozwoli na zaproponowanie nowej interpretacji roli Jowisza i ofiary w rzymskim systemie religijnym. Epulonowie działali w wymiarze całej wspólnoty, tak jak Jowisz był bóstwem sprawującym opiekę nad całym państwem. Dlatego projekt pozwoli na zaprezentowanie pełnego obrazu działalności kolegium nie ograniczając się tylko do aspektu czysto rytualnego, ale także jako części budowanej nowej, wspólnej dla całego imperium tożsamości kulturowej. Autor projektu stara się wyjść poza dwa obowiązujące obecnie modele badań nad religią rzymską. Pierwszy z nich związany jest z traktowaniem religii jako funkcji państwa, drugi natomiast doceniając indywidualne podejście do religii wyjmuje ją z ram wspólnotowych, w których wypełniała się poprzez sprawowanie kultu publicznego i domowego.
Projekt będzie realizowany przez 36 miesięcy. Zespół będzie się składał z trzech osób. Poza kierownikiem zatrudniony będzie stypendysta/doktorant, zostało także przewidziane stanowisko post-doc. Projekt jest realizowany we współpracy z włoskim Università degli Studi della Campania Luigi Vanvitelli. Z ramienia partnera zagranicznego w projekcie weźmie udział prof. Claudia Santi.
Otrzymane środki finansowe umożliwią zatrudnienie na stanowisku asystenta naukowego i adiunkta naukowego młodych badaczy, a także odbycie kilkunastu kwerend w zagranicznych ośrodkach naukowych. Zostały także zagwarantowane fundusze na zakup literatury naukowej, która uzupełni i wzbogaci zbiory Biblioteki Uniwersyteckiej.
Końcowym efektem projektu będzie opracowanie materiału, które pozwoli na stworzenie trzech publikacji. Pierwsza z nich to historia kolegium oraz analiza rytualnego znaczenia Jowisza i redefinicja miejsca ofiary w rzymskim systemie religijnym. Drugą publikację będzie słownik łacińskich terminów rytualnych, pierwszy w światowej literaturze przedmiotu. Trzecią publikacją będzie prozopograficzne zestawienie członków kolegium. Jest to ważne narzędzie naukowe do kompleksowych badań nad elitami rzymskimi okresu republiki i cesarstwa.
Panel naukowy HS 3 (Wiedza o przeszłości: historia, archeologia, etnologia, antropologia kulturowa), poz. 11 - Nr rejestracyjny: 2019/35/B/HS3/00809; Kierownik projektu: dr hab. Andrzej Gillmeister, prof. UZ (Wydział Humanistyczny, Instytut Historii, kierownik Zakładu Archeologii i Historii Starożytnej) – kwota dofinansowania projektu to 802 292 zł.
Tytuł projektu brzmi: Kapłani Jowisza. Kolegium septemviri epulones w religii publicznej starożytnego Rzymu.
Celem projektu jest zbadanie historii kolegium epulonów, jednego z czterech najważniejszych stowarzyszeń kapłańskich w starożytnym Rzymie. Analiza działalności tego kolegium pozwoli na zaproponowanie nowej interpretacji roli Jowisza i ofiary w rzymskim systemie religijnym. Epulonowie działali w wymiarze całej wspólnoty, tak jak Jowisz był bóstwem sprawującym opiekę nad całym państwem. Dlatego projekt pozwoli na zaprezentowanie pełnego obrazu działalności kolegium nie ograniczając się tylko do aspektu czysto rytualnego, ale także jako części budowanej nowej, wspólnej dla całego imperium tożsamości kulturowej. Autor projektu stara się wyjść poza dwa obowiązujące obecnie modele badań nad religią rzymską. Pierwszy z nich związany jest z traktowaniem religii jako funkcji państwa, drugi natomiast doceniając indywidualne podejście do religii wyjmuje ją z ram wspólnotowych, w których wypełniała się poprzez sprawowanie kultu publicznego i domowego.
Projekt będzie realizowany przez 36 miesięcy. Zespół będzie się składał z trzech osób. Poza kierownikiem zatrudniony będzie stypendysta/doktorant, zostało także przewidziane stanowisko post-doc. Projekt jest realizowany we współpracy z włoskim Università degli Studi della Campania Luigi Vanvitelli. Z ramienia partnera zagranicznego w projekcie weźmie udział prof. Claudia Santi.
Otrzymane środki finansowe umożliwią zatrudnienie na stanowisku asystenta naukowego i adiunkta naukowego młodych badaczy, a także odbycie kilkunastu kwerend w zagranicznych ośrodkach naukowych. Zostały także zagwarantowane fundusze na zakup literatury naukowej, która uzupełni i wzbogaci zbiory Biblioteki Uniwersyteckiej.
Końcowym efektem projektu będzie opracowanie materiału, które pozwoli na stworzenie trzech publikacji. Pierwsza z nich to historia kolegium oraz analiza rytualnego znaczenia Jowisza i redefinicja miejsca ofiary w rzymskim systemie religijnym. Drugą publikację będzie słownik łacińskich terminów rytualnych, pierwszy w światowej literaturze przedmiotu. Trzecią publikacją będzie prozopograficzne zestawienie członków kolegium. Jest to ważne narzędzie naukowe do kompleksowych badań nad elitami rzymskimi okresu republiki i cesarstwa.
Panel naukowy ST 6 (Informatyka i technologie informacyjne: technologie i systemy informacyjne, informatyka, obliczenia naukowe, systemy inteligentne), poz. 6 – Nr rejestracyjny: 2019/35/B/ST6/01683; Kierownik projektu: dr hab. inż. Remigiusz Grzegorz Wiśniewski, prof. UZ (kierownik Zakładu Informatyki Stosowanej i Elektroniki) – dofinansowania projektu to 672 000 zł.
Tytuł projektu brzmi: Analiza oraz dekompozycja części sterującej systemu cyber-fizycznego opisanego z zastosowaniem interpretowanej sieci Petriego.
Projekt badawczy dotyczy zastosowania interpretowanych sieci Petriego do specyfikacji części sterującej systemów cyber-fizycznych (ang. cyber-physical systems, CPS). Systemy cyber-fizyczne łączą część obliczeniową z procesami fizycznymi, których zachowanie jest definiowane za pomocą zarówno części cybernetycznej, jak i fizycznej systemu. Swym zakresem projektowanie systemów obejmuje m.in. dynamikę komputerów, oprogramowanie, sieci komputerowe oraz procesy fizyczne. Systemy tego typu są obecnie powszechnie używane w wielu dziedzinach życia, wymieniając chociażby transport i motoryzację, systemy medyczne, inteligentne domy i budynki, sieci społecznościowe i gry, systemy zarządzania energią i ciepłem, sieci elektryczne czy też systemy sieciowe. Część fizyczna systemu odnosi się do realnego świata (interakcja z otoczeniem), podczas gdy część cybernetyczna steruje obiektami i podejmuje decyzje.
Głównym celem projektu jest opracowanie nowych, efektywnych i skutecznych metod analizy i dekompozycji części sterującej systemu cyber-fizycznego, opisanej za pomocą interpretowanej sieci Petriego. Ponadto, będą badane wybrane własności systemu cyber-fizycznego opisanego interpretowaną siecią Petriego, takie jak determinizm czy też sposoby modelowania zależności czasowych (czas logiczny, a czas fizyczny).
Projekt będzie trwał 36 miesięcy. Będzie w nim uczestniczyło 5 osób, w tym 2 doktorantów.
Otrzymane środki finansowe zostaną przeznaczone na zakup specjalistycznej aparatury (serwer obliczeniowy do przeprowadzenia zaawansowanych obliczeń algorytmicznych), wyjazdy konferencyjne, planowane jest również zaproszenie do Polski wybitnych specjalistów z dziedziny systemów cyber-fizycznych.
Panel naukowy ST 6 (Informatyka i technologie informacyjne: technologie i systemy informacyjne, informatyka, obliczenia naukowe, systemy inteligentne), poz. 6 – Nr rejestracyjny: 2019/35/B/ST6/01683; Kierownik projektu: dr hab. inż. Remigiusz Grzegorz Wiśniewski, prof. UZ (kierownik Zakładu Informatyki Stosowanej i Elektroniki) – dofinansowania projektu to 672 000 zł.
Tytuł projektu brzmi: Analiza oraz dekompozycja części sterującej systemu cyber-fizycznego opisanego z zastosowaniem interpretowanej sieci Petriego.
Projekt badawczy dotyczy zastosowania interpretowanych sieci Petriego do specyfikacji części sterującej systemów cyber-fizycznych (ang. cyber-physical systems, CPS). Systemy cyber-fizyczne łączą część obliczeniową z procesami fizycznymi, których zachowanie jest definiowane za pomocą zarówno części cybernetycznej, jak i fizycznej systemu. Swym zakresem projektowanie systemów obejmuje m.in. dynamikę komputerów, oprogramowanie, sieci komputerowe oraz procesy fizyczne. Systemy tego typu są obecnie powszechnie używane w wielu dziedzinach życia, wymieniając chociażby transport i motoryzację, systemy medyczne, inteligentne domy i budynki, sieci społecznościowe i gry, systemy zarządzania energią i ciepłem, sieci elektryczne czy też systemy sieciowe. Część fizyczna systemu odnosi się do realnego świata (interakcja z otoczeniem), podczas gdy część cybernetyczna steruje obiektami i podejmuje decyzje.
Głównym celem projektu jest opracowanie nowych, efektywnych i skutecznych metod analizy i dekompozycji części sterującej systemu cyber-fizycznego, opisanej za pomocą interpretowanej sieci Petriego. Ponadto, będą badane wybrane własności systemu cyber-fizycznego opisanego interpretowaną siecią Petriego, takie jak determinizm czy też sposoby modelowania zależności czasowych (czas logiczny, a czas fizyczny).
Projekt będzie trwał 36 miesięcy. Będzie w nim uczestniczyło 5 osób, w tym 2 doktorantów.
Otrzymane środki finansowe zostaną przeznaczone na zakup specjalistycznej aparatury (serwer obliczeniowy do przeprowadzenia zaawansowanych obliczeń algorytmicznych), wyjazdy konferencyjne, planowane jest również zaproszenie do Polski wybitnych specjalistów z dziedziny systemów cyber-fizycznych.
Panel naukowy ST 8 (Inżynieria procesów i produkcji: modelowanie, projektowanie, sterowanie, konstrukcje i procesy budowlane, inżynieria materiałowa, systemy energetyczne) – poz. 4 – Nr rejestracyjny: 2019/35/B/ST8/00552; Kierownik projektu: dr hab. inż. Radosław Wojciech Maruda, prof. UZ, (Wydział Mechaniczny, Instytut Inżynierii Mechanicznej) – kwota dofinansowania projektu to 1 079 340 zł.
Tytuł projektu brzmi: Modelowanie zagadnień hydrodynamiki tworzenia medium czynnego z nanocząsteczkami podczas obróbki ubytkowej w warunkach zminimalizowanego chłodzenia i smarowania.
Projekt ma na celu dobranie optymalnych warunków tworzenia medium czynnego z nanocząsteczkami przy wykorzystaniu metody zminimalizowanego chłodzenia i smarowania podczas toczenia stopów trudnoskrawalnych.
Do oceny jakości rozpylania medium czynnego poprzez dyszę zewnętrzną wykorzystany zostanie model numeryczny. Modelowanie zostanie wykonane przy użyciu modelu objętości płynu (VOF) i modelu przepływu (DPM). Model VOF wykorzystuje podejście Euler-Eulerian do badania interakcji dwóch lub więcej niemieszających się płynów poprzez rozwiązanie pojedynczego zestawu równań pędu i obserwowanie medium czynnego w całej jego objętości. Opracowany model 2D do badania rozpadu strumienia w pobliżu wylotu z dyszy posłuży do oszacowania początkowej średnicy kropelek, które są wymagane jako dane wejściowe do modelu DPM. Modele procesu powstawania mgły emulsyjnej opracowane w tym projekcie będą uwzględniać wszystkie parametry wejściowe (natężenie przepływu powietrza, natężenie przepływu medium czynnego, wielkość i rodzaj nanocząsteczek, odległość dyszy od strefy skrawania) i określać parametry wyjściowe (liczba i średnica kropelek, grubość tribofilmu, całkowitą zwilżalność powierzchni obrobionej, współczynnik przenikania ciepła), a tym samym pozwolą rozwiązać pewne problemy procesu skrawania (drgania podczas pracy narzędzia wskutek tworzenia się tribofilmu, siły skrawania, mechanizmy zużycia narzędzia i jakość powierzchni obrobionej), których nie uwzględniono w żadnych poprzednich pracach związanych z wykorzystaniem metody zminimalizowanego chłodzenia i smarowania przy zastosowaniu medium czynnego zawierającego nanocząsteczki. Wszystko razem pozwala na wywnioskowanie tezy o pionierskim charakterze projektu.
Podjęcie tego tematu zostało podyktowane potrzebą poszerzenia wiedzy dotyczącej roli nanocząsteczek w medium czynnym przy zastosowaniu metody MQCL, a także ulepszenia jakości powierzchni obrobionej i wzrostu trwałości narzędzi. Ostatecznie, efekty mogą stanowić podstawę do spopularyzowania metody MQCL z nanocząsteczkami jako nowoczesnej techniki chłodzenia, a w następstwie rozszerzenia jej udziału w wytwarzaniu części o złożonych kształtach i wysokiej jakości przeznaczonych dla przemysłu biomedycznego, motoryzacyjnego i lotniczego.
Realizacja projektu będzie trwała 36 miesięcy. Poza kierownikiem projektu w trakcie badań będą uczestniczyły cztery osoby Poszczególne role w projekcie zostały podzielone ze względu na zadania:
1. Udział w opracowywaniu stężenia nanocząsteczek w medium czynnym w zależności od ich rodzaju i wielkości. Opracowanie sposobów zapobiegania tworzenia się zawiesin i aglomeracji nanocząsteczek w płynie obróbkowym. Sporządzanie płynów obróbkowych do badań eksperymentalnych. Uwzględnienie w modelu matematycznym na średnicę kropelek współczynnika zależnego od wielkości nanocząsteczek.
2. Konfiguracja i testowanie eksperymentalnych układów pomiarowych siły skrawania i zużycia narzędzia; implementacja modeli siły skrawania w oprogramowaniu MES; analiza skaningowa powierzchni obrobionej i kontrola stanu narzędzia; analiza wyników badań.
3. Udział w badaniach eksperymentalnych. Obsługa centrum tokarskiego. Przygotowywanie próbek ze stopów tytanu i niklu. Opracowywanie wyników statystycznych.
4. Udział w opracowywaniu modeli tworzenia strugi medium czynnego przy wykorzystaniu programów the Volume of Fluid (VOF) and the Discrete Phase Model (DPM), made available in Ansys – Fluent.
Otrzymane środki finansowe zostaną przeznaczone na zakup niezbędnej aparatury i oprogramowania do realizacji założonych celów. Najdroższym zakupem będzie urządzenie Zetasizer, które przy użyciu metody dynamicznego rozpraszania światła (DLS) umożliwi pomiar wielkości nanocząstek zdespergowanych w cieczy. Urządzenie będzie wykorzystane do oceny skuteczności zawieszenia nanocząsteczek w emulsjach z uwzględnieniem rozkładu ich wielkości. Ponadto, dzięki pomiarowi potencjału zeta określona zostanie stabilność tych nanocząstek w układzie cząstka-ciecz. Pomiar potencjału zeta pozwoli określić również ładunek powierzchniowy nanocząstek, a tym samym skuteczność ich modyfikacji chemicznej w celu zapobiegania flokulacji i agregacji. Określenie ładunku powierzchniowego jest również niezbędne do opracowania modelu matematycznego dotyczącego średnicy kropelek. Dodatkowo zostanie zakupione urządzenie Ultrasonic Homogenizer, którego zadaniem jest zapobieganie tworzenia się skupisk nanocząsteczek, urządzenie do tworzenia medium czynnego z możliwością podłączenia oscylatora oraz oprogramowanie ANSYS Academic Research Mechanical and CFD Software. Dodatkowo zostanie zakupiona szeroka gama różnych nanocząsteczek, materiałów do obróbki na bazie stopu niklu i tytanu oraz narzędzia do ich obróbki. Pozostałe wydatki stanowić będą koszty związane z promocją i rozpowszechnianiem wyników oraz konsultacje krajowe i zagraniczne dotyczące tematyki badawczej projektu.
Opracowane w ramach tego projektu modele parametrów wyjściowych tworzenia medium czynnego w metodzie zminimalizowanego chłodzenia i smarowania obejmują konkretne zjawiska pojawiające się w trakcie wytwarzania płynu obróbkowego z nanocząsteczkami. Uzyskane wyniki zostaną wykorzystane do zmniejszenia mechanizmów zużycia narzędzia, siły skrawania oraz poprawy jakości powierzchni obrobionej poprzez dobór odpowiednich rodzajów i stężenia nanocząsteczek oraz parametrów wejściowych, a tym samym do rozwoju ekologicznych metod chłodzenia w obróbce skrawaniem. W konsekwencji te wyniki będą miały bezpośredni wpływ na poprawę ekonomiki procesu produkcyjnego. Efekty badawcze mogą również przyczynić się do postępu przemysłowych systemów CAM poprzez opracowanie nowych strategii metod chłodzenia. Ma to uzasadnienie w szerokiej ofercie maszyn CNC wyposażonych w systemy chłodzenia metodą MQL i MQCL, umożliwiających obróbkę z wybranym rodzajem chłodzenia, niezbędnym do właściwej realizacji procesu toczenia.
Panel naukowy ST 8 (Inżynieria procesów i produkcji: modelowanie, projektowanie, sterowanie, konstrukcje i procesy budowlane, inżynieria materiałowa, systemy energetyczne) – poz. 4 – Nr rejestracyjny: 2019/35/B/ST8/00552; Kierownik projektu: dr hab. inż. Radosław Wojciech Maruda, prof. UZ, (Wydział Mechaniczny, Instytut Inżynierii Mechanicznej) – kwota dofinansowania projektu to 1 079 340 zł.
Tytuł projektu brzmi: Modelowanie zagadnień hydrodynamiki tworzenia medium czynnego z nanocząsteczkami podczas obróbki ubytkowej w warunkach zminimalizowanego chłodzenia i smarowania.
Projekt ma na celu dobranie optymalnych warunków tworzenia medium czynnego z nanocząsteczkami przy wykorzystaniu metody zminimalizowanego chłodzenia i smarowania podczas toczenia stopów trudnoskrawalnych.
Do oceny jakości rozpylania medium czynnego poprzez dyszę zewnętrzną wykorzystany zostanie model numeryczny. Modelowanie zostanie wykonane przy użyciu modelu objętości płynu (VOF) i modelu przepływu (DPM). Model VOF wykorzystuje podejście Euler-Eulerian do badania interakcji dwóch lub więcej niemieszających się płynów poprzez rozwiązanie pojedynczego zestawu równań pędu i obserwowanie medium czynnego w całej jego objętości. Opracowany model 2D do badania rozpadu strumienia w pobliżu wylotu z dyszy posłuży do oszacowania początkowej średnicy kropelek, które są wymagane jako dane wejściowe do modelu DPM. Modele procesu powstawania mgły emulsyjnej opracowane w tym projekcie będą uwzględniać wszystkie parametry wejściowe (natężenie przepływu powietrza, natężenie przepływu medium czynnego, wielkość i rodzaj nanocząsteczek, odległość dyszy od strefy skrawania) i określać parametry wyjściowe (liczba i średnica kropelek, grubość tribofilmu, całkowitą zwilżalność powierzchni obrobionej, współczynnik przenikania ciepła), a tym samym pozwolą rozwiązać pewne problemy procesu skrawania (drgania podczas pracy narzędzia wskutek tworzenia się tribofilmu, siły skrawania, mechanizmy zużycia narzędzia i jakość powierzchni obrobionej), których nie uwzględniono w żadnych poprzednich pracach związanych z wykorzystaniem metody zminimalizowanego chłodzenia i smarowania przy zastosowaniu medium czynnego zawierającego nanocząsteczki. Wszystko razem pozwala na wywnioskowanie tezy o pionierskim charakterze projektu.
Podjęcie tego tematu zostało podyktowane potrzebą poszerzenia wiedzy dotyczącej roli nanocząsteczek w medium czynnym przy zastosowaniu metody MQCL, a także ulepszenia jakości powierzchni obrobionej i wzrostu trwałości narzędzi. Ostatecznie, efekty mogą stanowić podstawę do spopularyzowania metody MQCL z nanocząsteczkami jako nowoczesnej techniki chłodzenia, a w następstwie rozszerzenia jej udziału w wytwarzaniu części o złożonych kształtach i wysokiej jakości przeznaczonych dla przemysłu biomedycznego, motoryzacyjnego i lotniczego.
Realizacja projektu będzie trwała 36 miesięcy. Poza kierownikiem projektu w trakcie badań będą uczestniczyły cztery osoby Poszczególne role w projekcie zostały podzielone ze względu na zadania:
1. Udział w opracowywaniu stężenia nanocząsteczek w medium czynnym w zależności od ich rodzaju i wielkości. Opracowanie sposobów zapobiegania tworzenia się zawiesin i aglomeracji nanocząsteczek w płynie obróbkowym. Sporządzanie płynów obróbkowych do badań eksperymentalnych. Uwzględnienie w modelu matematycznym na średnicę kropelek współczynnika zależnego od wielkości nanocząsteczek.
2. Konfiguracja i testowanie eksperymentalnych układów pomiarowych siły skrawania i zużycia narzędzia; implementacja modeli siły skrawania w oprogramowaniu MES; analiza skaningowa powierzchni obrobionej i kontrola stanu narzędzia; analiza wyników badań.
3. Udział w badaniach eksperymentalnych. Obsługa centrum tokarskiego. Przygotowywanie próbek ze stopów tytanu i niklu. Opracowywanie wyników statystycznych.
4. Udział w opracowywaniu modeli tworzenia strugi medium czynnego przy wykorzystaniu programów the Volume of Fluid (VOF) and the Discrete Phase Model (DPM), made available in Ansys – Fluent.
Otrzymane środki finansowe zostaną przeznaczone na zakup niezbędnej aparatury i oprogramowania do realizacji założonych celów. Najdroższym zakupem będzie urządzenie Zetasizer, które przy użyciu metody dynamicznego rozpraszania światła (DLS) umożliwi pomiar wielkości nanocząstek zdespergowanych w cieczy. Urządzenie będzie wykorzystane do oceny skuteczności zawieszenia nanocząsteczek w emulsjach z uwzględnieniem rozkładu ich wielkości. Ponadto, dzięki pomiarowi potencjału zeta określona zostanie stabilność tych nanocząstek w układzie cząstka-ciecz. Pomiar potencjału zeta pozwoli określić również ładunek powierzchniowy nanocząstek, a tym samym skuteczność ich modyfikacji chemicznej w celu zapobiegania flokulacji i agregacji. Określenie ładunku powierzchniowego jest również niezbędne do opracowania modelu matematycznego dotyczącego średnicy kropelek. Dodatkowo zostanie zakupione urządzenie Ultrasonic Homogenizer, którego zadaniem jest zapobieganie tworzenia się skupisk nanocząsteczek, urządzenie do tworzenia medium czynnego z możliwością podłączenia oscylatora oraz oprogramowanie ANSYS Academic Research Mechanical and CFD Software. Dodatkowo zostanie zakupiona szeroka gama różnych nanocząsteczek, materiałów do obróbki na bazie stopu niklu i tytanu oraz narzędzia do ich obróbki. Pozostałe wydatki stanowić będą koszty związane z promocją i rozpowszechnianiem wyników oraz konsultacje krajowe i zagraniczne dotyczące tematyki badawczej projektu.
Opracowane w ramach tego projektu modele parametrów wyjściowych tworzenia medium czynnego w metodzie zminimalizowanego chłodzenia i smarowania obejmują konkretne zjawiska pojawiające się w trakcie wytwarzania płynu obróbkowego z nanocząsteczkami. Uzyskane wyniki zostaną wykorzystane do zmniejszenia mechanizmów zużycia narzędzia, siły skrawania oraz poprawy jakości powierzchni obrobionej poprzez dobór odpowiednich rodzajów i stężenia nanocząsteczek oraz parametrów wejściowych, a tym samym do rozwoju ekologicznych metod chłodzenia w obróbce skrawaniem. W konsekwencji te wyniki będą miały bezpośredni wpływ na poprawę ekonomiki procesu produkcyjnego. Efekty badawcze mogą również przyczynić się do postępu przemysłowych systemów CAM poprzez opracowanie nowych strategii metod chłodzenia. Ma to uzasadnienie w szerokiej ofercie maszyn CNC wyposażonych w systemy chłodzenia metodą MQL i MQCL, umożliwiających obróbkę z wybranym rodzajem chłodzenia, niezbędnym do właściwej realizacji procesu toczenia.
Panel naukowy ST 9 (Astronomia i badania kosmiczne: astrofizyka, astrochemia, astrobiologia, Układ Słoneczny, układy planetarne, astronomia gwiazdowa, galaktyczna i pozagalaktyczna, badania kosmiczne, instrumenty) – poz. 1 – Nr rejestracyjny: 2019/35/B/ST9/03013; Kierownik projektu: dr Andrey Timokhin, prof. UZ, (Wydział Fizyki i Astronomii, Instytut Astronomii im. prof. Janusza Gila, Zakład Astrofizyki) - kwota dofinansowania projektu to 679 680 zł.
Tytuł projektu brzmi: Symulacje powstawania par elektron-pozytron w czapach polarnych pulsara.
Gwiazdy neutronowe (GN) są najbardziej ekstremalnymi (i jednocześnie stabilnymi) obiektami we Wszechświecie, które dostępne są dla badań naukowych. Zdecydowana większość znanych GN to pulsary radiowe - źródła okresowych impulsów radiowych. Problem wyjaśnienia mechanizmu promieniowania pulsarów okazał się niezwykle skomplikowany. Wynika to głównie z faktu, że emisja radiowa pulsarów jest spójna. To sugeruje, iż wytwarzana przez mikroskopijny kolektywny ruch plazmy w magnetosferze, ruch który jest niezwykle trudny do modelowania. Na plazmę w magnetosferze gwiazd neutronowych składają się cząstki i antycząstki: elektrony i pozytony.
W tym projekcie zostanie zbadane, co dzieje się podczas wyładowań tworzących plazmę elektronowo-pozytonową za pomocą symulacji komputerowych z użyciem tak zwanej techniki Particle-In-Cell (PIC). To najbardziej fundamentalny sposób modelowania fizyki plazmy, który nie używa żadnych przybliżeń w skali mikrofizycznej.
Proponowane określone symulacje wyładowań par w pobliżu pulsarów będą pierwsze w swoim rodzaju. Pokażą, w jaki sposób generowana jest radiowa emisja pulsarów wychodząc z najbardziej podstawowych zasad oraz pokażą jak plazma rozprzestrzenia się przez magnetosferę. Proponowane badania pomogą stworzyć solidny teoretyczny model emisji radiowej z pulsarów.
Projekt będzie realizowany przez 3 lata. Będzie nad nim pracowało 5 osób.
Otrzymane środki finansowe zostaną przeznaczone na: stypendium dla doktoranta;
zakup stacjonarnego komputera wraz z niezbędnym oprogramowaniem; udział w konferencjach; zaproszenie do Zielonej Góry wybitnych znawców problematyki projektu; konsultowanie zagadnień związanych z realizacją projektu będzie się również odbywało w ich (znawców) miejscu pracy; sfinansowanie publikacji związanych z projektem oraz wynagrodzenie dla uczestników tego przedsięwzięcia.
Efektem końcowym projektu będą publikacje w czasopismach naukowych opisujące mechanizm radiowej emisji pulsarów, a skorzystają z nich astrofizycy i fizycy zajmujący się gwiazdami neutronowymi.
Panel naukowy ST 9 (Astronomia i badania kosmiczne: astrofizyka, astrochemia, astrobiologia, Układ Słoneczny, układy planetarne, astronomia gwiazdowa, galaktyczna i pozagalaktyczna, badania kosmiczne, instrumenty) – poz. 1 – Nr rejestracyjny: 2019/35/B/ST9/03013; Kierownik projektu: dr Andrey Timokhin, prof. UZ, (Wydział Fizyki i Astronomii, Instytut Astronomii im. prof. Janusza Gila, Zakład Astrofizyki) - kwota dofinansowania projektu to 679 680 zł.
Tytuł projektu brzmi: Symulacje powstawania par elektron-pozytron w czapach polarnych pulsara.
Gwiazdy neutronowe (GN) są najbardziej ekstremalnymi (i jednocześnie stabilnymi) obiektami we Wszechświecie, które dostępne są dla badań naukowych. Zdecydowana większość znanych GN to pulsary radiowe - źródła okresowych impulsów radiowych. Problem wyjaśnienia mechanizmu promieniowania pulsarów okazał się niezwykle skomplikowany. Wynika to głównie z faktu, że emisja radiowa pulsarów jest spójna. To sugeruje, iż wytwarzana przez mikroskopijny kolektywny ruch plazmy w magnetosferze, ruch który jest niezwykle trudny do modelowania. Na plazmę w magnetosferze gwiazd neutronowych składają się cząstki i antycząstki: elektrony i pozytony.
W tym projekcie zostanie zbadane, co dzieje się podczas wyładowań tworzących plazmę elektronowo-pozytonową za pomocą symulacji komputerowych z użyciem tak zwanej techniki Particle-In-Cell (PIC). To najbardziej fundamentalny sposób modelowania fizyki plazmy, który nie używa żadnych przybliżeń w skali mikrofizycznej.
Proponowane określone symulacje wyładowań par w pobliżu pulsarów będą pierwsze w swoim rodzaju. Pokażą, w jaki sposób generowana jest radiowa emisja pulsarów wychodząc z najbardziej podstawowych zasad oraz pokażą jak plazma rozprzestrzenia się przez magnetosferę. Proponowane badania pomogą stworzyć solidny teoretyczny model emisji radiowej z pulsarów.
Projekt będzie realizowany przez 3 lata. Będzie nad nim pracowało 5 osób.
Otrzymane środki finansowe zostaną przeznaczone na: stypendium dla doktoranta;
zakup stacjonarnego komputera wraz z niezbędnym oprogramowaniem; udział w konferencjach; zaproszenie do Zielonej Góry wybitnych znawców problematyki projektu; konsultowanie zagadnień związanych z realizacją projektu będzie się również odbywało w ich (znawców) miejscu pracy; sfinansowanie publikacji związanych z projektem oraz wynagrodzenie dla uczestników tego przedsięwzięcia.
Efektem końcowym projektu będą publikacje w czasopismach naukowych opisujące mechanizm radiowej emisji pulsarów, a skorzystają z nich astrofizycy i fizycy zajmujący się gwiazdami neutronowymi.
W konkursie PRELUDIUM o środki na badania mogą ubiegać się osoby, które nie posiadają jeszcze stopnia naukowego doktora, a temat projektu nie musi być powiązany z tematyką rozprawy doktorskiej. W osiemnastej edycji konkursu naukowcy złożyli 1 146 wniosków na kwotę niemal 170 mln zł. Ostatecznie do finansowania zostało skierowanych 205 projektów o łącznym budżecie prawie 32 mln zł. Wśród nich znalazł się projekt mgr inż. Ewy Paradowskiej z Wydziału Mechanicznego UZ.
Panel naukowy ST 5 (Synteza i materiały: otrzymywanie materiałów, związki struktury z właściwościami, nowoczesne materiały o założonych właściwościach, architektura (makro)molekularna, chemia organiczna, chemia nieorganiczna), poz. 17 - Nr rejestracyjny: 2019/35/N/ST5/03243; Kierownik projektu: mgr inż. Ewa Sylwia Paradowska (Wydział Mechaniczny, Instytut Inżynierii Materiałowej i Biomedycznej UZ) – kwota dofinansowania projektu to 135 764 zł.
Tytuł projektu brzmi: Metoda elektrochemicznego oznaczania markerów martwicy mięśnia sercowego z wykorzystaniem podłoża nanorurek ditlenku tytanu modyfikowanego nanocząsteczkami złota.
Wzrost występowania czynników rozwoju ostrego zespołu wieńcowego oraz starzenie się społeczeństwa, powoduje że choroba niedokrwienna serca jest główną przyczyną zgonów w Polsce i na świecie. Zawał mięśnia sercowego jest spowodowany niewystarczającym dotlenieniem i dostarczaniem składników odżywczych do kardiomiocytów, komórek budujących mięsień sercowy. Jest to wynikiem tworzenia i destabilizacji zmian miażdżycowych, co z kolei skutkuje zaburzeniami perfuzji krwi. Kluczowym czynnikiem w leczeniu tej jednostki chorobowej jest jej wykrycie w pierwszej fazie niedokrwienia komórek i przywrócenie prawidłowego przepływu krwi w ciągu 2-3 godzin, warunkujące odwrócenie zmian wywołanych niedotlenieniem. Obecnie wykorzystywane w celu rozpoznania zawału mięśnia sercowego metody są kosztowne, trudno dostępne i czasochłonne. Potrzeba opracowania nowych, czułych technik diagnostycznych spowodowała dynamiczny rozwój bioczujników umożliwiających oznaczanie poziomu markerów chorobowych.
W literaturze potwierdzono możliwość wykorzystania wielu materiałów w roli podłoży biosensorów. Na szczególną uwagę zasługują jednak nanorurki ditlenku tytanu, charakteryzujące się m. in. dużą powierzchnią właściwą, dobrym przewodnictwem elektrycznym i bioaktywnością. Dodatkowo, modyfikacja za pomocą nanocząsteczek złota oraz obróbka termiczna wpływają na poprawę przewodnictwa elektrycznego podłoża nanorurek ditlenku tytanu. Jest to szczególnie istotne z uwagi na fakt, że w badaniach oznaczane będą markery - o wysokiej specyficzności - troponina T, czułości w pierwszych godzinach niedotlenienia - sercowe białko wiążące kwasy tłuszczowe oraz marker związany z procesami destabilizacji blaszki miażdżycowej - ciążowe białko osoczowe typu A, których stężenie w surowicy krwi jest bardzo niskie. Wśród wymienionych na szczególną uwagę zasługuje ciążowe białko osoczowe typu A, które mimo swojej nazwy wchodzi w skład białek budujących blaszkę miażdżycową zarówno u nieciężarnych kobiet, jak i u mężczyzn. Najnowsze badania naukowe dowodzą, że oznaczenie tego białka w połączeniu z wykryciem białka o najwyższej specyficzności umożliwi jednoznaczną i przyśpieszoną diagnostykę zawału mięśnia sercowego.
Koncepcja modyfikacji nanotubularnych warstw ditlenku tytanu za pomocą nanocząsteczek złota nie została dotychczas dokładnie opisana. Wyniki uzyskane w ramach tego projektu pozwolą na określenie mechanizmu osadzania nanocząsteczek złota na podłożu nanorurek ditlenku tytanu, pełną charakterystykę wytworzonych warstw, ocenę wpływu morfologii nanorurek na prowadzony proces, a także opracowanie platformy umożliwiającej detekcję wybranych markerów. Podstawą badań jest również wybór najbardziej kluczowych dla przewodności podłoża parametrów (metody i warunków procesu nanoszenia nanostruktur złota, ich ilości i średnicy oraz stężenia roztworu prekursora złota).
Pierwszy etap badań będzie obejmować wytworzenie nanorurek ditlenku tytanu w procesie anodowania foli tytanowej oraz ich modyfikację termiczną. Ta platforma zostanie następnie domieszkowana nanocząsteczkami złota za pomocą kilku metod. Ostatnim etapem będzie unieruchomienie na opracowanym podłożu przeciwciał monoklonalnych, a następnie antygenów. Charakterystyka podłoża przed i po zabiegach modyfikacji będzie się sprowadzać do badań mikrostruktury, składu fazowego oraz chemicznego, pomiaru kąta zwilżania, a także wyznaczenia charakterystyk elektrochemicznych.
Projekt będzie realizowany przez trzyosobowy zespół pod opieką naukową prof. dr hab. inż. Doroty G. Pijanowskiej z Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej Polskiej Akademii Nauk.
Przyznana na okres 2 lat kwota finansowania w wysokości 135 764 zł zostanie przeznaczona na zakup odczynników chemicznych oraz sprzętu do badań, konferencje naukowe i wynagrodzenia.
W przyszłości badania wykonane w ramach projektu przyczynią się do opracowania funkcjonalnego, czułego biosensora do oznaczania wybranych markerów. Wykorzystanie niewielkiej matrycy nanorurek ditlenku tytanu w połączeniu z prostą techniką pomiarową umożliwi przyśpieszenie ilościowego oznaczenia wybranych markerów, a tym samym szybszą diagnostykę zawału mięśnia sercowego.
W konkursie PRELUDIUM o środki na badania mogą ubiegać się osoby, które nie posiadają jeszcze stopnia naukowego doktora, a temat projektu nie musi być powiązany z tematyką rozprawy doktorskiej. W osiemnastej edycji konkursu naukowcy złożyli 1 146 wniosków na kwotę niemal 170 mln zł. Ostatecznie do finansowania zostało skierowanych 205 projektów o łącznym budżecie prawie 32 mln zł. Wśród nich znalazł się projekt mgr inż. Ewy Paradowskiej z Wydziału Mechanicznego UZ.
Panel naukowy ST 5 (Synteza i materiały: otrzymywanie materiałów, związki struktury z właściwościami, nowoczesne materiały o założonych właściwościach, architektura (makro)molekularna, chemia organiczna, chemia nieorganiczna), poz. 17 - Nr rejestracyjny: 2019/35/N/ST5/03243; Kierownik projektu: mgr inż. Ewa Sylwia Paradowska (Wydział Mechaniczny, Instytut Inżynierii Materiałowej i Biomedycznej UZ) – kwota dofinansowania projektu to 135 764 zł.
Tytuł projektu brzmi: Metoda elektrochemicznego oznaczania markerów martwicy mięśnia sercowego z wykorzystaniem podłoża nanorurek ditlenku tytanu modyfikowanego nanocząsteczkami złota.
Wzrost występowania czynników rozwoju ostrego zespołu wieńcowego oraz starzenie się społeczeństwa, powoduje że choroba niedokrwienna serca jest główną przyczyną zgonów w Polsce i na świecie. Zawał mięśnia sercowego jest spowodowany niewystarczającym dotlenieniem i dostarczaniem składników odżywczych do kardiomiocytów, komórek budujących mięsień sercowy. Jest to wynikiem tworzenia i destabilizacji zmian miażdżycowych, co z kolei skutkuje zaburzeniami perfuzji krwi. Kluczowym czynnikiem w leczeniu tej jednostki chorobowej jest jej wykrycie w pierwszej fazie niedokrwienia komórek i przywrócenie prawidłowego przepływu krwi w ciągu 2-3 godzin, warunkujące odwrócenie zmian wywołanych niedotlenieniem. Obecnie wykorzystywane w celu rozpoznania zawału mięśnia sercowego metody są kosztowne, trudno dostępne i czasochłonne. Potrzeba opracowania nowych, czułych technik diagnostycznych spowodowała dynamiczny rozwój bioczujników umożliwiających oznaczanie poziomu markerów chorobowych.
W literaturze potwierdzono możliwość wykorzystania wielu materiałów w roli podłoży biosensorów. Na szczególną uwagę zasługują jednak nanorurki ditlenku tytanu, charakteryzujące się m. in. dużą powierzchnią właściwą, dobrym przewodnictwem elektrycznym i bioaktywnością. Dodatkowo, modyfikacja za pomocą nanocząsteczek złota oraz obróbka termiczna wpływają na poprawę przewodnictwa elektrycznego podłoża nanorurek ditlenku tytanu. Jest to szczególnie istotne z uwagi na fakt, że w badaniach oznaczane będą markery - o wysokiej specyficzności - troponina T, czułości w pierwszych godzinach niedotlenienia - sercowe białko wiążące kwasy tłuszczowe oraz marker związany z procesami destabilizacji blaszki miażdżycowej - ciążowe białko osoczowe typu A, których stężenie w surowicy krwi jest bardzo niskie. Wśród wymienionych na szczególną uwagę zasługuje ciążowe białko osoczowe typu A, które mimo swojej nazwy wchodzi w skład białek budujących blaszkę miażdżycową zarówno u nieciężarnych kobiet, jak i u mężczyzn. Najnowsze badania naukowe dowodzą, że oznaczenie tego białka w połączeniu z wykryciem białka o najwyższej specyficzności umożliwi jednoznaczną i przyśpieszoną diagnostykę zawału mięśnia sercowego.
Koncepcja modyfikacji nanotubularnych warstw ditlenku tytanu za pomocą nanocząsteczek złota nie została dotychczas dokładnie opisana. Wyniki uzyskane w ramach tego projektu pozwolą na określenie mechanizmu osadzania nanocząsteczek złota na podłożu nanorurek ditlenku tytanu, pełną charakterystykę wytworzonych warstw, ocenę wpływu morfologii nanorurek na prowadzony proces, a także opracowanie platformy umożliwiającej detekcję wybranych markerów. Podstawą badań jest również wybór najbardziej kluczowych dla przewodności podłoża parametrów (metody i warunków procesu nanoszenia nanostruktur złota, ich ilości i średnicy oraz stężenia roztworu prekursora złota).
Pierwszy etap badań będzie obejmować wytworzenie nanorurek ditlenku tytanu w procesie anodowania foli tytanowej oraz ich modyfikację termiczną. Ta platforma zostanie następnie domieszkowana nanocząsteczkami złota za pomocą kilku metod. Ostatnim etapem będzie unieruchomienie na opracowanym podłożu przeciwciał monoklonalnych, a następnie antygenów. Charakterystyka podłoża przed i po zabiegach modyfikacji będzie się sprowadzać do badań mikrostruktury, składu fazowego oraz chemicznego, pomiaru kąta zwilżania, a także wyznaczenia charakterystyk elektrochemicznych.
Projekt będzie realizowany przez trzyosobowy zespół pod opieką naukową prof. dr hab. inż. Doroty G. Pijanowskiej z Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej Polskiej Akademii Nauk.
Przyznana na okres 2 lat kwota finansowania w wysokości 135 764 zł zostanie przeznaczona na zakup odczynników chemicznych oraz sprzętu do badań, konferencje naukowe i wynagrodzenia.
W przyszłości badania wykonane w ramach projektu przyczynią się do opracowania funkcjonalnego, czułego biosensora do oznaczania wybranych markerów. Wykorzystanie niewielkiej matrycy nanorurek ditlenku tytanu w połączeniu z prostą techniką pomiarową umożliwi przyśpieszenie ilościowego oznaczenia wybranych markerów, a tym samym szybszą diagnostykę zawału mięśnia sercowego.
Adresatami konkursu SONATA są natomiast badacze posiadający stopień naukowy doktora, uzyskany od 2 do 7 lat przed rokiem wystąpienia z wnioskiem. Program ma na celu wsparcie osób rozpoczynających karierę naukową w prowadzeniu innowacyjnych badań o charakterze podstawowym z wykorzystaniem nowoczesnej aparatury lub oryginalnego rozwiązania metodologicznego. W piętnastej edycji konkursu badacze złożyli 990 wniosków na łączną kwotę prawie 730 mln zł. Finansowanie otrzymało 9 158 projektów o łącznej wartości niemal 130 mln zł.
Oceny wniosków w konkursach NCN dokonują eksperci wybierani spośród wybitnych naukowców, polskich i zagranicznych, posiadających co najmniej stopień naukowy doktora. Proces oceny jest podzielony na dwa etapy: ocenę kwalifikacyjną oraz ocenę specjalistyczną. Każdy etap to co najmniej dwie oceny indywidualne dla każdego wniosku oraz posiedzenie zespołu ekspertów, podczas którego dyskutowane są oceny i ustalane listy rankingowe.
Serdecznie gratulujemy zdobytych grantów.
