10 sierpnia 2015 r.
W ubiegły poniedziałek, to jest 3 sierpnia br. z rąk Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego akt nominacyjny profesora nauk fizycznych odebrał dr hab. Roberto P. Mignani z Instytutu Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Roberto P. Mignani urodził się 3 sierpnia 1964 r. w Mediolanie, we Włoszech. W 1983 r. po ukończeniu szkoły średniej zdecydował się studiować fizykę na Uniwersytecie w Mediolanie. Jako specjalizację wybrał astrofizykę. Większość egzaminów na studiach zdawał osiągając doskonałe rezultaty. Już wtedy pracował jako nauczyciel fizyki i matematyki, zarówno w szkole średniej, jak i na uczelni. Pomogło mu to nabrać pewności i doświadczenia w nauczaniu na różnych poziomach.
W 1990 r. obronił pracę dyplomową, która dotyczyła analizy obserwacji pulsara Krab i gwiazdy Wackerling 2134, drugiego składnika 60-sekundowego układu podwójnego pulsara rentgenowskiego 1E 1024.0-5372. Dane do pracy zebrał szybkim fotometrem na 3,5-metrowym teleskopie NTT w Europejskim Obserwatorium Południowym.
W kwietniu 1991 r. przeszedł ścisłą selekcję w trakcie naboru kandydatów na studia doktoranckie z astronomii na Uniwersytecie w Mediolanie. W tamtym czasie na uczelni było dostępnych zaledwie 15 wakatów doktoranckich. Jego promotorem był profesor Giovanni F. Bignami. Na pracę doktorską złożyły się redukcja i analiza danych obserwacyjnych pojedynczych gwiazd neutronowych oraz galaktycznych rentgenowskich układów podwójnych, na podstawie danych zebranych za pomocą kosmicznego teleskopu Hubble'a (HST). Stopień naukowy doktora astronomii otrzymał w styczniu 1995 r.
W październiku 1996 r. Roberto Mignani przeniósł się do grupy ROSAT w Max Planck Institut fur Extraterrestrische Physik (MPE) w Garniching i zajmował się kwestią kalibracji kamery EPIC zainstalowanej na satelicie XMM-Newton. Uczestniczył również w międzynarodowych projektach NASA/ESA mających na celu znalezienie nowych gwiazd przewodnich dla teleskopu Hubble, oraz teleskopów Gemini i XMM-Newton. W maju 2000 r. przeniósł się do ESO (Europejskiego Obserwatorium Południowego, którego główna siedziba znajduje się w Garching niedaleko Monachium). W tym okresie prowadził badania ruchu i galaktycznej orbity kilku podwójnych źródeł promieniowania rentgenowskiego oraz mikro-kwazara XTE J1118 +480. Udało mu się znaleźć pierwszy dowód istnienia szybko poruszającej się czarnej dziury w halo naszej Galaktyki (praca opublikowana w Nature w 2001 r. - 102 cytowania). W styczniu 2006 r. objął stanowisko starszego astronoma w Mullard Space Science Laboratory (University College w Londynie), a w 2013 r. przeszedł do Istituto di Astrofisica Spaziale e Fisica Cosmica w Mediolane.
10 sierpnia 2015 r.
W ubiegły poniedziałek, to jest 3 sierpnia br. z rąk Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego akt nominacyjny profesora nauk fizycznych odebrał dr hab. Roberto P. Mignani z Instytutu Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Roberto P. Mignani urodził się 3 sierpnia 1964 r. w Mediolanie, we Włoszech. W 1983 r. po ukończeniu szkoły średniej zdecydował się studiować fizykę na Uniwersytecie w Mediolanie. Jako specjalizację wybrał astrofizykę. Większość egzaminów na studiach zdawał osiągając doskonałe rezultaty. Już wtedy pracował jako nauczyciel fizyki i matematyki, zarówno w szkole średniej, jak i na uczelni. Pomogło mu to nabrać pewności i doświadczenia w nauczaniu na różnych poziomach.
W 1990 r. obronił pracę dyplomową, która dotyczyła analizy obserwacji pulsara Krab i gwiazdy Wackerling 2134, drugiego składnika 60-sekundowego układu podwójnego pulsara rentgenowskiego 1E 1024.0-5372. Dane do pracy zebrał szybkim fotometrem na 3,5-metrowym teleskopie NTT w Europejskim Obserwatorium Południowym.
W kwietniu 1991 r. przeszedł ścisłą selekcję w trakcie naboru kandydatów na studia doktoranckie z astronomii na Uniwersytecie w Mediolanie. W tamtym czasie na uczelni było dostępnych zaledwie 15 wakatów doktoranckich. Jego promotorem był profesor Giovanni F. Bignami. Na pracę doktorską złożyły się redukcja i analiza danych obserwacyjnych pojedynczych gwiazd neutronowych oraz galaktycznych rentgenowskich układów podwójnych, na podstawie danych zebranych za pomocą kosmicznego teleskopu Hubble'a (HST). Stopień naukowy doktora astronomii otrzymał w styczniu 1995 r.
W październiku 1996 r. Roberto Mignani przeniósł się do grupy ROSAT w Max Planck Institut fur Extraterrestrische Physik (MPE) w Garniching i zajmował się kwestią kalibracji kamery EPIC zainstalowanej na satelicie XMM-Newton. Uczestniczył również w międzynarodowych projektach NASA/ESA mających na celu znalezienie nowych gwiazd przewodnich dla teleskopu Hubble, oraz teleskopów Gemini i XMM-Newton. W maju 2000 r. przeniósł się do ESO (Europejskiego Obserwatorium Południowego, którego główna siedziba znajduje się w Garching niedaleko Monachium). W tym okresie prowadził badania ruchu i galaktycznej orbity kilku podwójnych źródeł promieniowania rentgenowskiego oraz mikro-kwazara XTE J1118 +480. Udało mu się znaleźć pierwszy dowód istnienia szybko poruszającej się czarnej dziury w halo naszej Galaktyki (praca opublikowana w Nature w 2001 r. - 102 cytowania). W styczniu 2006 r. objął stanowisko starszego astronoma w Mullard Space Science Laboratory (University College w Londynie), a w 2013 r. przeszedł do Istituto di Astrofisica Spaziale e Fisica Cosmica w Mediolane.
Z Instytutem Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego jest związany od 2011 r. W tym okresie opublikował 38 prac w wysoko punktowanych czasopismach. Były one cytowane 445 razy. Łącznie dotychczas prof. Roberto P. Mignani jest autorem 185 prac, które były cytowane 3 875 razy, a jego index Hirscha wynosi 34.
Przypomnijmy, że w maju tego roku ukazała się publikacja o zaskakującym zachowaniu magnetara o nazwie SGR 1745-2900, której współautorem jest prof. Roberto Mignani. Szczegóły znajdują się na stronie: http://www.infoserwis.uz.zgora.pl/index.php?zaskakujace-zachowanie-magnetara-sgr-1745-2900 .
Serdecznie gratulujemy.
